Ons vertrek is in al de jaren een ritueel geworden vooral sinds Alex voor zijn eigen spullen kan zorgen. Vanmorgen worden we voor het eerst opgehaald door een elektrische taxi. De taxi is een Engels model, een soort bolhoed vorm. De deuren gaan tegen elkaar open. Onze koffers worden bij ons gezet en op de passagiersstoel naast de chauffeur. Volgens onze taxi chauffeur ligt de kofferbak vol met batterijen dus daar is geen ruimte. De taxi maakt vreemde geluiden tijdens het rijden. Dit is vreemd want elektrische auto’s zijn meestal superstil. We zijn netjes op tijd en omdat Margaret genoeg airmiles heeft, mogen we in de hoge prioriteit rij inchecken waar maar een persoon voor ons is. De incheckbalie dame vraagt altijd of ik een green card heb maar het antwoord is nee. Ook bij de handbagage controle en de automatische paspoortscan zijn geen rijen dus binnen een mum van tijd lopen we richting de gate D47. Na een bakje koffie stappen we in voor onze vlucht van klein 8 uur vliegen. Alex en ik hebben stoelen bij de nooduitgang dus lekker veel beenruimte. Alex is toch niet blij want hij heeft geen ruimte voor zich om zijn spullen in te doen maar ik ben wel heel blij.

Na een soepele vlucht en een harde, hobbelige landing gingen we richting de douane. Ieder van ons ging via een verschillende rij, Margaret via Global Entry, een supersnelle douane control, Alex bij de rij voor USA paspoorthouders en ik bij de rij voor de buitenlanders. Het duurde deze keer extra lang, 45 min voordat ik door de douane was omdat er geen personeel was. Pas na 20-25 min. kwam er iemand opdagen zodat de rij begon te bewegen. Gelukkig stond ik relatief vooraan want de rij was flink gegroeid in die 25 min. Snel naar onze favoriete huurauto maatschappij National. Dit jaar viel het op dat ongeveer de helft van de huurauto’s in onze categorie een SUV was zoals Nissan Rogue(Quasqai), Honda RAV4,  Hyundai Tucson, Ford Escape etc. We reden weg in een Hyundai Tucson. Ik ben altijd verbaasd over de beperkte kofferbakruimte in dit soort auto’s. Er moest een koffer op de achterbank om alles erin te krijgen.

Op de weg naar Frenchtown hadden we onze reguliere stop bij de Shoprite supermarkt vlak bij de afslag van de snelweg richting Frenchtown.

Voor avondeten hadden we onze traditionele pizza pies – grote ronde Amerikaanse pizza, van Napoli. Twee stuks deze keer want Alex wilde niet dat ons pizzabeleg op zijn pizzadeel terechtkwam. Een voor ons en een voor Alex.

We waren net op tijd in Frenchtown voor de tweede helft van Brazilie-Belgie, een hele leuke wedstrijd die Belgie goed over de streep wist te trekken. Neymar met Brazilie kon naar huis. Margaret’s moeder Betty heeft een vriend in Florida John, origineel uit Schotland, die gek is op voetbal dus zij volgt nu ook alle wedstrijden van het WK (en de Engelse premier league). Betty van 87 heeft sinds dit jaar internet in huis en een iPad in gebruik genomen om te communiceren met haar vriend in Florida. Het gaat haar goed af.

Het was grappig om Clarence Seedorf als voetbalanalist te zien in de studio van Fox Sports. Hij deed het goed samen met Alexi Lalas, oud-speler van het USA team en Nicole Smith van het Engelse vrouwenteam vanuit de Fox Sports studio in Moskou. Zo zie je Clarence meer op de Amerikaanse TV dan in Nederland het hele jaar. Het is toch vreemd.

Om 20.00 uur viel ik in slaap en zocht ik snel mij bed op. Margaret bleef nog genieten op de veranda met een gin en tonic